Anne blijft langer in Tanzania!

De geliefde Akkerstraat in Arnhem gaat er nu toch echt aan na alle Afrika avonturen. Ergens eind juli heb ik gedacht ik blijf. In ieder geval de komende 2 jaar. Kijken of het kan, iets neerzetten met weinig. Gek genoeg heeft juist de onzekere financiele situatie ertoe geleid dat ik de knoop doorgehakt heb. Kort daarvoor liet ik een besluit afhangen van een beter financieel vooruitzicht. Dat voelde niet goed. Waarschijnlijk omdat het afhankelijk voelde en ik daardoor niet meer nadacht over wat ik zelf wilde. Die wil is er steeds geweest en zie ik nu terug in een onafhankelijk besluit en dat voelt goed. En tegelijkertijd is het natuurlijk ook zo
dat niets voor eeuwig is en wat is nu 2 jaar?

Ik geef toe echt Nederland opgeven in de zin van geen huis/honk meer hebben is slikken. Hoe gek het ook klinkt met dit steeds ver weg gaan; ik ben wel een gewoonte-dier en zeer honkvast. Ik ben in mijn leven 14x ergens anders gaan wonen. Dan zou je zeggen dan moet dit toch peanuts zijn. Maar dit IS ver weg en de laatste keer dat ik verhuisd ben was naar Arnhem in 2001 naar de Akkerstraat en de langste plek waar ik ooit gewoond heb. Ik vergeet dat ook nooit meer omdat ik verhuisde op 1 september en op 11 september 2001 was de aanslag op de Twin Towers. Nowhere to go in een nieuwe stad met dat nieuws op mijn netvlies. Ja je hangt altijd life time gebeurtenissen en liedjes op aan….life time gebeurtenissen. Ik weet ook nog hoe ik me toen voelde. Daar past ook een liedje bij van U2 ‘you’ve got to get yourself together’. Ik herinner me vooral de laatste zin van dat liedje ‘this time will pass’. Het liedje heet weet ik nu ‘Stuck in a moment you can’t get out of’.https://www.youtube.com/watch?v=emFUtuotHL4

En toen begon ik pas aan mijn leven in Arnhem na 10 jaar Amsterdam, 6 jaar Rotterdam, 1 jaar Den Haag en 4 jaar Nijmegen en daarvoor natuurlijk het leven op de boerderij waarvan ik nu zoveel herken in uitzichten in Tanzania. Het lijkt en is allemaal een eeuwigheid geleden sinds ik af en aan in Afrika ben.

Dat af en aan heeft er voor gezorgd dat ik steeds meer los ben gaan laten. Op de eerste plaats van bezittingen die ik toch al niet zo had maar meer nog van zekerheden die eigenlijk helemaal geen zekerheden zijn. Voor mij. Als je weg bent worden de dingen relatief. En zaken waar ik me druk over kon maken waren ineens geen issue meer. Sommige mensen zeggen dat dat vluchten heet. Ik zeg altijd maar dat meningen/oordelen vaker meer over de ander zeggen. Ik kan daar over meepraten omdat ik heel lang in diezelfde business heb gezeten en me daar ook ‘schuldig’ aan heb gemaakt. Dat is ook niet erg. Je leert, gaat nogal eens plat op je bek en je leert nog iets bij. Zoiets. Ik ben niet anders dan anderen.

En ja het behoeft natuurlijk geen twijfel dat ik hier graag wil blijven omdat ik me hier goed voel. Zelfs gelukkig ben. Als altijd is iedere dag anders en overwacht. Ik moet altijd een beroep op mezelf doen weer van alles los te laten, weer overnieuw na te denken, soms in mezelf te schelden en weer overnieuw te beginnen. Ik heb vaak gedacht dat de rek er bij mij allang uit was maar niets is minder waar. En dat tegen mijn eigen verwachtingen in steeds. Laatst werd ik wakker uit een droom dat ik een stripfiguur was. En toen moest ik bij wakker zijn denken aan de volgende waargebeurde verhalen/bijna sketches waar ik me soms ook een strip figuur in voel.

In de wachtrij voor de ATM in Moshi, de rij achter mij groeit maar voor mij in de ATM komen al een kwartier geen mensen naar buiten. Er zijn daar 3 pinautomaten. Ik vraag aan de mevrouw voor mij; wat gebeurt er daar binnen? Antwoord; de ATM doet het niet. Ik; oh okay waar wachten we dan met z’n allen op? Zegt zij ‘totdat de ATM het weer doet’.

Ik kom in een winkel op zoek naar een technical drawing set voor onze electrical course. In de winkel hangen liggen een stuk of 6 jongens met shirts van de winkel. Ik vraag een van hen naar wat ik wil. Hij komt aan met een passer en dat soort dingen in klein formaat. Ik zeg nee. Ik leg uit dat het voor een teacher is en dus heel groot moet zijn zodat hij die tekeningen precies op het schoolbord kan maken. De andere 5 jongetjes worden wakker geschudt. Of ik ook nog niet iets anders wil kopen. Nee. Probeert u het maar hiernaast zegt er een. Ik zeg maar jullie verkopen het hier toch? Dat is mij verteld. Oh ja dan moet ik even iemand anders bellen. Dat doet hij. Er komt een zevende jongetje van buiten en die haalt van een achteraf schap in de winkel het gevraagde artikel.

Het is maar goed dat ik regelmatig een vraagteken boven mijn hoofd voel hangen en me even vaak voorneem eend te zijn. Die laten alles van zich afglijden. Ik leer en ben net zo vaak een eend met stoom uit de oren maar toch eend.

En dan zijn er natuurlijk allerlei andere redenen om te willen blijven. Ondanks de soms lastige financiele situatie en de kou die echt meer dan 4 maanden heeft geduurd. Zoals me opnieuw opgenomen te voelen in dit project met deze mensen waar we een team mee zijn. Al die 45 studenten te kennen en te weten waar hun mogelijkheden en problemen liggen. De andere mensen die ik hier ken, de buren, de mensen uit de omgeving, de vrouwen op de markt. Paul de Electrical teacher en mijn rechterhand met wie ik zo goed samenwerk en waar ik samen plannen mee maak. Michael in Moshi de 73 jarige projectleider die mijn 2e geweten is en die ik iedere week spreek. De herders met hun schapen en geiten voor de deur die me ’s ochtends en ’s avonds roepen Madame Annnnaaaaa! How are you? De jongetjes en meisjes die hier gras hakken als het vers is iedere dag de hele dag en waar ik eigenlijk moeite mee heb en die ook naar me zwaaien. De koeien Anna en Sophia met zoon Laurian in de wei. Simba en Faru de honden die me enthousiast begroeten als ik naar huis ga aan het einde van de dag en dan is daar poes Paka die me verwelkomt als ik thuis kom. Mijn huisje waar ik me zo lekker voel. De rust de stilte daar is altijd een verademing na een drukke dag en als ik dan ook nog de Kili in volle glorie zie door het keukenraam dan denk ik in al die stilte OMG wat voel ik me hier gelukkig waar zou ik anders willen zijn dan hier?

Zo dus en dan weet ik dat ik van enorm geluk mag spreken.

Op 15 december kom ik volgens plan naar ‘huis’ naar de Akkerstraat en dan ook voor de laatste keer naar die plek. En dan en waarschijnlijk al daarvoor heb ik iedere hulp nodig. Want oh jee hoe krijg ik een heel huis(je) leeg in een maand tijd? Half januari 2016 vertrek ik weer naar Tanzania dan begint de school weer. Voor nu zou het helpen iemand te vinden die een goede en droge stalling kan bieden voor het hoognodige wat ik wil stallen voor in ieder geval 2 jaar. Een bed 6 stoelen een tafel een ijskast een hoekkast en laat ik zeggen 10 dozen. De rest gaat in de verkoop of gewoon weg. En dan bedoel ik ook echt in de verbrandingsoven want anders zie ik mijn eigen zooi in Afrika weer terug!

Er past nu maar een foto bij dit verhaal en dat is de foto vandaag 25 september 2015 genomen met IN mijn handen de enige echte work permit. Het echt krijgen van die work permit is meer dan spannend geweest en is tot vandaag de slag om de arm geweest voor het bij deze officieel kenbaar maken van mijn besluit te blijven.

En dan zie ik pas vandaag op die work permit als datum ondertekend door Immigration in Dar es Salaam 11 september staan. Wat een mooi verhaal!

Liefs Anne

workpermit-25-sep-2015

Eén reactie

  1. Prachtig verhaal Anne,
    Nog geen jaar geleden ben ik vrijwilliger geweest in Tanzania via KET en nu werk ik drie maanden op Bonaire in het ziekenhuis en geniet elke dag hier. Wat is Nederland dan ver weg met alle luxe en zekerheden. Je leeft NU !
    Groeten aan het mooie land Tanzania en succes met alles wat nog komen gaat

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deel dit bericht