Nieuwsbrief februari/maart 2015

DE DOORSTART

De tweede nieuwsbrief met het vervolg van de nu stand van zaken en wat er nog meer op stapel staat. Opnieuw zijn er studenten bijgekomen, we gaan richting de 40 en dat is goed nieuws! Het betekent ook nieuwe activiteiten om alles en iedereen goed aan het werk te krijgen.

Als er een nieuwe student komt dan gaat dat zo’n beetje zo; zoon of dochterlief wordt gebracht door een familielid op de brommer, soms met de auto. De eerste betaling wordt gedaan, de student wordt ingeschreven en als het een boarding student is dan komt hij/zij met een blikken koffer meestal mooi opgeschilderd. Daarin zitten de persoonlijke spullen. Verder wordt er meegebracht een emmer, een bezem, als je agricultural gaat doen een soort hakwerktuig en niet te vergeten een matras. Meestal gaat de student direct de klas in en wordt hij of zij later door een college student begeleidt naar en wegwijs gemaakt in de dormitory. Ik vraag mij altijd af wat zo’n student allemaal  denkt en voelt op zo’n eerste dag en nacht…

In feite is met het opnieuw beginnen een doorstart gemaakt van de school. De werkelijke situatie is in kaart gebracht en besproken met de Trust en de schoolboard in aanwezigheid van Bert die een volle week in februari in Tanzania was. Samen hebben we veel plezier gehad en hard gewerkt en daar waar nodig druk uitgeoefend. Het blijft een spanningsveld om verantwoordelijkheden en daarmee vooral ook inkomende financieen goed te organiseren. Toch is een eerste goed begin gemaakt om de financiele tekorten op korte termijn op te gaan lossen. Ook kan nu in ieder geval één boardinghouse voor de meisjes echt afgemaakt worden. Eind maart moet het klaar zijn. De meisjes slapen nu in het grote Principal house. Als de meisjes kunnen verhuizen, dan kunnen de boarding jongens die nu buiten de compound verblijven (en waar we huur voor betalen) ook naar het schoolterrein verhuizen. Zij worden dan de nieuwe bewoners van het Principal house.

Via Bert heb ik met nog meer mensen contact kunnen maken die voor mijn werk belangrijk kunnen zijn en we hebben met z’n tweeen een bezoek gebracht aan HAI Vocational Training Center waar Bert net als ik de eerste keer van onder de indruk was. Een goed werkend training center, ooit opgezet door een Duits echtpaar. Tien jaar hebben ze er over gedaan om nog weer 10 jaar verder te zijn waar ze nu zijn; een fantastische school met goedlopende courses voorzien van alle benodigde middelen en materialen en goed opgeleide leraren. De helft van de inkomsten komt van schoolfees, de andere helft van wat ze verkopen. De Duitse Principal is een vakman in het maken van houten orgels en ook gitaren die zelfs buiten Tanzania geexporteerd worden. Alles wat ze maken ziet er prachtig en afgewerkt uit, van tafels voor secondary schools, tot kasten, bedden, dienbladen, schaakborden, zelfs hele piepkleine ragfijne houten boekenleggers.

Tegenover deze indrukwekkende school staat een bezoek aan de carpentry werkplaats van Philip (een Australier) die voor een governmental VTC in Moshi werkt. Net zo indrukwekkend omdat hij met bijna niets en zonder prachtige machines via een simpele en effectieve leermethode ‘think-feel-understand’ en KISS ‘keep it simple & sensible’, zijn lesstof in praktijk weet te brengen. De methode gaat samen met een werkschema waarop de student invult wat hij gaat maken, wat hij daarvoor nodig heeft en hoe hij dat gaat doen. Philip levert het werkplan en de student vult na de opdracht de evaluatie in waarmee de teacher direct ziet of alles begrepen is.

Een ander simpel en doeltreffend idee is de studenten niet in schoolbanken te laten plaatsnemen maar op lange bankjes (zonder tafel) langs de zijmuren zodat ze allemaal gericht zijn op de man voor de klas voor het schoolbord. Philip heeft een voorbeeld laten zien van de effectiviteit van zijn leermethode. Langs de weg vond hij een stuk ijzerdraad. De vraag aan de studenten is bepaal het midden zonder een meetlint, hoe maak je het stuk draad sterker en probeer er een stuk gereedschap van te maken. Het eindresultaat zie je op de foto. De opdracht aan jullie is dezelfde als aan de studenten en jullie zijn al een beetje op weg geholpen door de foto. Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden/oplossingen. Succes!

Op basis van het Philip verhaal en de eerder door mij ervaren leermethode in Kenia ‘I know-I understand-I do’, wil ik ook deze methode introduceren in KVTC. Interne examens bevatten vragen onder genoemde 3 stappen en worden op deze manier ook een methode om te bepalen of de leraar ‘goed’ heeft les gegeven. Na een sessie teach the teacher, kunnen zij aan de slag met deze methode. Het wachten is nu even op de definitieve samenstelling van het teachersteam want helaas hoort bij een doorstart dat we van sommige teachers afscheid gaan nemen.

Aan het licht is verder gekomen dat er nog het een en ander moet gebeuren aan de registratie van de school. We mogen lesgeven in de meeste courses als VTC vanwege een voorlopige beslissing in afwachting van het aanvragen van werkelijke accreditatie. Dat proces duurt even maar voor onze course Agriculture and Animal Husbandry was nog geen aanvraag gedaan en daar hebben we zo’n 10 studenten. Ik heb tegenwoordig veel telefoonnummers van VETA ‘Vocational Education and Training Authority’, onder de sneltoets van mijn telefoon zitten. De aanvraag is inmiddels gedaan en we verwachten binnenkort bezoek van VETA.

Eerder sprak ik al over de op handen zijnde fundraising door het Tanzaniaanse bestuur. In Nederland kennen we dit fenomeen niet maar in Afrika is dat een geeigende manier om in een klap heel veel geld binnen te halen. De organisatie van zo’n fundraising vraagt tijd, de juiste mensen met lees de juiste invloed en het kapitaal. Vooral gaat het in eerste instantie om de ‘guest of honour’. Deze meestal man bepaalt het gezicht en daarmee de uitstraling van die fundraising. En zo’n man zegt ook niet toe als het geschatte bedrag van de fundraising te laag zou kunnen uitvallen. Kortom genoeg gevoeligheden waar aan gedacht moet worden, bovendien kun je zo’n fundraising niet elk jaar doen. En dus zitten we gerust een hele zondagmiddag gebogen over een ellelange lijst met namen om vooral van elkaars telefoons telefoonnummers achter die namen te noteren. Je begrijpt dat ik de volgende keer oversla. En zo zijn er meer hele gewone zaken in dit dagelijkse leven die bij mij als witte de wenkbrauwen doen omhoogkruipen. De kunst is er niet perse iets van te vinden al denk ik natuurlijk ook regelmatig dat kan efficienter en functioneler! Soms is het ook ‘logica’ waar ik hartelijk om kan lachen. Zoals deze. Omdat het regenseizoen in aantocht is denk ik als praktische Nederlander en uit ervaring; laat ik nu maar vast rubber laarzen kopen want straks als het regent zijn ze uitverkocht. Als ik dan ga vragen naar rubberlaarzen zijn ze nergens available, het regenseizoen is immers nog niet begonnen…

In afwachting van het regenseizoen wordt ook het KVTC terrein klaargemaakt voor de gewassen. We graven gaten voor de bananenbomen en planten mais en bonen. De studenten helpen mee onder het motto wie straks wil eten zal ook werken. Tegensputteren doen de studenten omdat het studenten zijn maar het einde van het liedje is dat iedereen met goed gemoed aan de slag gaat. Het is leuk om met z’n allen bezig te zijn en zo ook voor elkaar te zorgen.

Voetballen doen onze studenten het allerliefste, ook op blote voeten. Het KVTC team is inmiddels in ‘zware training’ onder leiding van Paul en Ramedan want de proef wedstrijdjes zijn niet gewonnen. Aan de mooie shirts waarin ze spelen in allerlei mogelijke kleuren uit Nederland kan het niet liggen, evenmin kan het liggen aan de stoere naam die de studenten hebben gekozen voor het team “KVTC HUNTERS”. De laatste officiele wedstrijd tegen een teachersteam van de buurschool is afgelopen week gelijk gespeeld dus we gaan vooruit! En we hebben ook een enthousiaste supportersgroep dat zijn alle anderen die niet op het veld staan.

Ik sluit af met 3 hele goede berichten. Sirili Mushi (Trustmember) heeft de school 2 koeien geschonken, eigenlijk 3 want een van de koeien is drachtig! Ze zijn er nog niet maar wij zijn er klaar voor. Mumi onze maintenance-vrouw heeft met de spullen die we hebben provisorisch 2 deuren en een afscheiding gemaakt in de mooie stal die we hebben staan. De stal is oorspronkelijk gebouwd voor de varkens die er straks ook komen. Aangezien de stal groot genoeg is en we kreatief moeten zijn, is besloten deze stal een koeien- en varkensstal te maken. Met de 15 kippen die we al hebben worden we binnenkort een halve boerderij en dat is voor iedereen fijn vanwege voedsel en ‘lesmateriaal’ voor de studenten.

Goed nieuws 2 is dat we vanuit Nederland via crowdfunding geld gaan inzamelen om een binnenkeuken te bouwen. Cecilia onze kok en matrone kookt nu buiten in een bij elkaar gespijkerd blikken schuurtje en met het regenseizoen op komst wordt dat een hachelijke onderneming. We gaan de keuken bouwen in een van de kleinere witte gebouwtjes (workshop) achter het grote schoolgebouw. De te bouwen keuken heb ik eerder in Karanga VTC gezien. Mooi, doeltreffend en energiezuinig. Het is een soort grote oven met  daarin verzonken 2 grote suffria’s (kookpotten). De oven is aan de voorkant voorzien van een klein luikje waar stookhout in gaat. Dat vraagt vanwege de ingesloten bakstenen ruimte veel minder en duur stookhout. Via een simpele schoorsteen vanuit de oven naar de buitenkant en omhoog, verlaat de rook het gebouw.

Goed nieuws 3 is dat Alex vanuit Nederland maar liefst 2 maanden komt om de school weer een stap verder te helpen op o.a. power- en communicatiegebied. Alex heeft uitgebreide ervaring in Oost Afrika met het bouwen van scholen en deze projecten te voorzien van water, stroom, solar, internet, goed werkende computers en ga zo maar door en dat kan hij dan ook nog eens veelal met de middelen en mogelijkheden voorhanden. Ik ben heel blij met zijn komst op de 9e van deze mooie maand maart.

Veel groeten van ons allemaal uit het mooie Umbwe!

Anne