Nieuwsbrief augustus en september 2016

VERDER GAAN

Nog steeds is het niet heel warm in Umbwe, de klimaatverandering is ook hier aan de hand schijnt. We hebben weer nieuwe studenten, we tellen 75 ! Studenten zijn gelijkelijk verdeeld in kwarten en helemaal fijn in boarding en day scholars door de helft, snapt u het nog? We leggen het zo uit. De tuin ligt er mooi bij en wordt verlengd as we speak. Het tweede hostel is af, net op tijd voor onze lieve Nederlandse bezoekers. Het Pavillion wordt steeds meer een restaurant met dank aan de nieuwe teacher en zakenvrouw die we daar hebben Janeth Mushi. Helaas geen electriciteit in dat tweede hostel maar wel nu in het Pavilion. Onze students die gaan afstuderen, gaan op naar hun final exams for Life Skill en de exams in hun course en we maken ons op voor de grote groep Nederlanders half oktober en natuurlijk de trouwerij van Paul op 29 oktober! Een klein deel Step One in de meest gewaardeerde vorm van Bibi Ingrid en Babu Kees is gearriveerd op 21 september gevolgd door 4 Step One-ers op 1 oktober. Step One is de eerste groep die verblijft in ons afgemaakte 2e hostel, en oh oh wat is het mooi! Karibu Step One once again!

Maar allereerst een welkom aan Lisette Bramer! Lisette kent KVTC van haver tot gort, van bouwen tot meehelpen en doen. Zij is hier sinds 7 september en ze schuift heel gemakkelijk weer in in onze timetable. Alsof ze niet een half jaar weg is geweest. En ze heeft er een nieuwe klus bij. Lesgeven aan een oplopende groep van Pre Form One studenten en dan zijn het ineens heel grote klassen. Dat Pre Form One gebeuren is een mooi verhaal. Je moet je voorstellen dat kinderen uit de buurt een soort voorbereiding willen doen op hun voortgezet onderwijs. Het is een mooi verschijnsel en voor ons de eerste keer. Vormgegeven door onze teachers Rahmedhan en Daniel. Van marketing tot inhoud tot timetable. En dan denk je bij de eerste dag start; oh jeetje maar 1 student… Een week later zijn het er 30, weer een week later 40…en nu 50! Ze blijven 3 maanden. Afrika heeft de tijd en we beginnen nooit op tijd, zoiets. Lisette is er druk mee!

Het aanvragen van de examens voor onze studenten die dit jaar af willen studeren had wat voeten in aarde. Want wat doe je met studenten die de Engelse taal nog steeds niet machtig zijn? Hoe kun je deze mensen een engels officieel examen laten maken? En hoe ga je om met Charles die dyslexy (woordblindheid) heeft? We hebben proef examens laten doen en ik trof de stoere Charles met zijn hoofd gebogen over zijn  papier. Bij navraag blijkt dat buiten dat hij het niet kan, hij ook niet heeft kunnen studeren. Charles kan dat alleen maar uitleggen in Kiswahili en dus togen Ramedhan en ik naar kantoor. Charles is eigenlijk een goed voorbeeld waarom deze school bestaat. De reden dat hij volkomen voorover gezakt zat op zijn proefexamen en dat hij niet kon leren is als volgt. Charles moeder is weg, zijn vader is meestal stomdronken en heeft Charles eruit geschopt. Charles voelt zich verantwoordelijk voor zijn jongere zusje en broertje. Het zusje heeft vergif ingenomen (14 jaar) omdat ze niet verder wilde leven en daarom kon Charles niet studeren omdat hij met dat zusje naar het ziekenhuis in Arusha moest. De volgende dag weer op school. De grote man met de big smile en vragend aan mij; how are you Madam? De tranen stonden mij en Ramedhan in de ogen. We hebben alles weggepoetst en gezegd het komt goed, hoe dan ook.

Dat is ook verder gaan. De verantwoordelijkheid niet alleen voor de school maar meer nog voor de jongeren die we hier hebben. Na onze opleiding hier volgt er ook een verantwoordelijkheid om deze mensen te begeleiden naar hun eigen echte en misschien wel nieuwe toekomst en het daarmee doorbreken van de familie ellende. Velen van hen kunnen na het KVTC papiertje nog geen kant op. En mensen zoals Charles zijn niet in staat om dat officiele VETA papiertje te halen omdat ze die examens in het Engels moeten doen. Vervolgstappen zouden moeten zijn microkredieten in combinatie met begeleid werken/wonen. KVTC is ineens niet meer alleen een school. Er zijn veel dingen om over na te denken…. Denk met ons mee, zie KVTC groeien ook in en naar een echte toekomst voor ex studenten.

En dan zijn er ook de koetjes en de kalfjes (die goed groeien). Het is een feest om al die beesten rond te zien lopen gewoon hier op onze compound. Lauriana en Pronier spelen als kids in de wei. Onze studenten zijn goed gemotiveerd en we hebben de toezegging en per maand overmaking van sponsorship uit Tanzania voor 24 studenten. En daarom bewaar ik het beste nieuws bijna voor het laatst en de uitleg.

75 Studenten; plusminus 25 gesponsored door Nederland, 25 door Tanzania en 25 zelf betalende studenten. Die verhouding lijkt te passen en te kloppen. Nog steeds is het niet genoeg omdat schoolfees niet de daadwerkelijke kosten dekken en we nog maar moeten zien of iedereen betaalt maar we zijn op de goeie weg. Een bijkomende business is onmisbaar! Die zien we in het al vaker genoemde hydroponic food project. Wij wachten met smart op uitsluitsel van de aanvraag van UNDP (United Nations Development Program) voor een bedrag van 50,000 USD. En we -dat wil zeggen Munisi de agriculture teacher en zijn studenten-, hebben een kleine proef gedaan. Het resultaat met minimale middelen na een week is zo veelbelovend dat we nu al denken dat als we het geld niet krijgen, er echt naar andere manieren gezocht moet worden om dit project hoe dan ook van de grond te krijgen.

We hebben steeds gezegd ‘2016 staat in het teken van het vinden van het Ei van Columbus voor KVTC in een of meer aanvullende money income generarating projects’. Met een (eerste) potentiele afnemer in Tanzania die vraagt wat een ton van dat hydroponic spul kost, geloven wij dat Hydropic Food dat Ei is!

Terug naar nu en naar Step One onze eerste echte gasten hier. Waarmee alles een try out is voor ons. Beetje zenuwen en een beetje uitproberen en het gaat goed! Tevreden gasten en Step One betekent ook veel plezier, noeste arbeid en een echt gemoedelijk samenzijn met onze studenten en teachers. Juist deze week kwam het fantastische bericht dat de aanvraag door Step One bij Stichting Haella https://www.facebook.com/haellastichting voor financiele steun voor het Albino Project is toegekend. Geweldig nieuws, dan kunnen we behalve Sebastian, Christina en Gudillah nog meer jongeren gaan zoeken met albinisme die een kans krijgen op onderwijs.

Vrijdag 7 oktober gaan we officeel afscheid nemen van Step One en vooral genieten van de celebration samen en we zeggen nu al karibuni sana in 2017!

Veel groeten van ons allemaal uit een wederom mooi en nog steeds of beter alweer regenachtig en zeer bewolkt Umbwe!

Anne

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deel dit bericht